Afgelopen zondag gebeurde het, tijdens de kerkdienst. Ik probeerde de kinderen iets te vertellen en tilde daarbij iets van de grond. Ik voelde en hoorde dat mijn broek dat niet aankon. Ik weet niet of ik dikker ben geworden de laatste tijd, of mijn broek ouder en dunner. Ik hoorde in ieder geval krak. Daar sta je dan in een volle kerk, met een enorme scheur in je broek. Maar niemand zag het op dat moment. Dus ik ben maar doorgegaan. Ik deed mijn best dat niemand het zag en probeerde recht voor de kerk te blijven staan. Ook ging ik wat minder op de voorste rij zitten en bleef ik op het podium. Dan hoefde ik mijn rug niet zo naar de mensen te draaien. Na afloop van de dienst bleek dat bijna niemand het had gezien. Ik had de schijn goed opgehouden en zag er van voren keurig uit. Zelfs mijn vrouw had het niet in de gaten gehad. Ze was overigens niet zo blij met het eindresultaat. Ook weer wel trouwens, want nu moet ik wel een nieuw pak gaan kopen.
Naar God toe lukt het niet om de schijn op te houden. Die ziet wel hoe het er echt voor staat. Bij hem hoef en kan je je niet netter voordoen dan je bent. Hij kent ons hele leven. Dat vind ik het bemoedigende van Kerst. God daalt af in onze wereld en kent ons door en door. Ook alle scheuren en kieren in het leven.
Ooohhhh wat erg, maar ik moest wel hartelijk lachen toen ik dit stukje las.Ik vind het overigens erg knap hoe je met je verhaaltjes steeds weer een link naar god legt.
Het werkte ook op mijn lachspieren. Het is een tijdje geleden ik had een broek aan met een over – jurk van dunne soepele stof. Maar hij was achter mijn broekband blijven steken. Toen ik naar boven de trap op liep, met manlief achter mij de kerk in die zag dus niets maar heel wat kerkgangers wel. Na de dienst waarschuwde iemand mij gelukkig had ik een legging aan en hoefde niet naar voren. Ik moest er gelijk aan denken het was wel lachen en dat deden de gene die achter mij zaten ook. Mijn man zag niets dat was toch…