gesnoeide druif

Gisteren snoeide ik de druif in onze achtertuin. Toen we in dit huis kwamen wonen stond er een prachtige druif die over de pergola heen was gegroeid en in de zomer vol druiven hing. Vorige winter was hij niet gesnoeid, want toen we verhuisd en ingericht waren en onze blik zich naar buiten keerde, toen liep de druif al weer uit. Als je dan snoeit, dan verliest hij teveel vocht en kan zelfs dood bloeden. Het was afgelopen zomer te merken dat hij niet gesnoeid was. Er waren ontzettend veel druiven, maar eigenlijk is druifjes een beter woord. Ze waren met zoveel dat ze niet de gelegenheid kregen om een beetje door te groeien.
Nu de sapstroom zo goed als stil staat, ben ik maar gaan snoeien. Flink wat weggehaald en geprobeerd om er weer wat vorm in te krijgen. Wat heeft zo’n plant toch een groeikracht die een beetje beteugeld moet worden. Een jaar niet snoeien en hij is gelijk uit model.
De bijbel vergelijkt ons met druiven. We moeten gesnoeid worden. We zijn net als de druiven, we willen alles tegelijkertijd. Dat is niet goed voor ons. Want we zijn op aarde om het goede te doen voor de wereld en de mensen om ons heen. We moeten vrucht dragen, net als de druif.