Kleine voetjes in mijn schoen

Als onze peuters mijn schoenen zien dan vliegen ze erheen. Eerst wordt het eerste beentje in een schoen geschoven en daarna het andere beentje. Het maakt niet uit of ze zelf schoenen aanhebben of niet. Ze passen er gewoon in. En dan komt het lopen. Vol verwondering stappen ze rond.  Voetje voor voetje door de woonkamer. ‘Kijk eens, papa, jouw schoenen. Ik lijk op jou.’ Zou dat het zijn dat die schoenen als een magneet op hen werken? Dat ze zo graag op hun vader willen lijken. Dat zou wel verklaren waarom onze tieners die neiging helemaal niet meer hebben. Die weten heel goed dat ze beter zichzelf kunnen zijn. Maar laat die peuters nog maar lang genieten van mijn schoenen.

Als God de mensen maakt dan worden ze gemaakt naar het beeld van God. Een van die prachtige uitspraken uit de bijbel. Het is een uitnodiging voor de mensen om God te weerspiegelen in hun leven. Als wij door God gevormd worden zet God zijn schoenen klaar. Hij hoopt dat wij in die schoenen stappen en door deze wereld gaan en daarbij vol verwondering om ons heen kijken. En dan proberen om net zoveel lief te hebben en goed te doen als God.

Gods schoenen passen wonderlijk goed.