Het zijn bijzondere dagen en weken. Een soort tweedeling ontstaat: aan de ene kant de mensen die heel hard werken in de zorg en het onderwijs en andere sectoren. Aan de andere kant zijn er mensen die thuiszitten en plotseling veel tijd hebben. Wij hebben thuis tijd voor spelletjes. Omdat we voor onze vijf kinderen wat structuur proberen aan te brengen, doen we meer samen dan normaal. Gisteren deed ik plotseling vries-tikkertje met mijn kinderen. En er is tijd om stil te staan en na te denken.
Wat zijn wij mensen kwetsbaar. In het dagelijkse leven sta ik daar niet zo bij stil. De sleur van elke dag zorgt ervoor dat er genoeg reden is om niet na te denken over de betekenis en kracht van mijn leven. De tijd gaat op aan werk, zorg en ontspanning. Totdat ik word stilgezet. Veertien jaar geleden was er ook zo’n moment in mijn leven dat ik plotseling de onmacht om zelf iets te doen aan den lijve ondervond. En ik zie dat er weer lagen eelt om de kwetsbaarheid van mijn ziel zijn gegroeid die er nu zomaar afvallen.
Het is goed om stil te staan en na te denken. Het leven spreekt niet vanzelf. In alle kwetsbaarheid is het een geschenk dat ik krijg van God. Deze tijd is een tijd om het leven te omarmen en te koesteren. En de gezamenlijke hug om het leven te vieren, die stellen we nog even uit.
