Rozen geuren even

Dit voorjaar heb ik vier rozenstruiken gepland in onze tuin. Ze staan in goede aarde, dus binnen de kortste keren schoten ze in de knop en weer een paar dagen later kwamen de eerste rozen tevoorschijn. Daar stonden ze vol geur en kleur te shinen in de zon. Een genot voor het oog en de neus.

De rozen werden bedreigd door luizen, maar gelukkig brachten lieveheersbeestjes uitkomst. Ik zette wat larfjes van het prachtige rode beestje uit. De larfjes vraten zich vol met de luizen en de rozen werden beschermd. Ze zijn kwetsbaar, die rozen. Je hoeft maar even aan de blaadjes te zitten of ze zijn beschadigd.
Het viel me tegen hoe lang de rozen mooi bleven. Met een paar dagen was het mooiste er wel af. De blaadjes vielen op de grond en bleef er alleen een knop over. Die haalde ik eraf, zodat de plant daar niet teveel energie naar zou sturen. In de loop van de zomer kwamen er zo vele tientallen rozen in de plant. Nu is het zo’n beetje gedaan met de rozenstruiken.

Dat kwetsbare van mijn rozen herken ik sterk in ons leven. Dat is altijd al zo, maar het afgelopen half jaar kwam die kwetsbaarheid extra binnen. Zo ben je gezond en enkele dagen later ben je benauwd en ernstig ziek. Je hebt net een goed lopend bedrijf opgebouwd en dan lukt het niet meer om je bedrijf draaiende te houden. Je bent wat ouder en ging er veel op uit en nu is alles anders geworden. Wat is ons leven kwetsbaar, hoe mooi het van tijd tot tijd ook is. Ons leven lijkt op een roos.

Ik heb het niet bedacht dat ons leven op een roos lijkt. Het is een beeldspraak uit de bijbel. Daarin wordt ons bestaan vergeleken met een bloem. Tegenover de kwetsbaarheid van ons leven staat God, die ons vasthoudt juist in onze kwetsbaarheid, vanuit zijn eeuwigheid.