Elk jaar zaai ik tomatenplantjes. Cherrytomaatjes om precies te zijn. Ik denk dat ik dat nu al zo’n twintig jaar doe, dus enige ervaring heb ik ondertussen opgebouwd. Onze kinderen vinden ze heerlijk. Ze plukken ze zo uit de tuin en eten ze op. Dat zoete van het langzaam rijpen in de zon, is een streling voor je tong.
Ook dit jaar zaaide ik de plantjes. Ze groeiden goed. Er zaten al snel wat vruchtjes aan. En toen stopte het. De planten groeiden niet meer verder. Er kwamen geen nieuwe vruchtjes aan. De groei stond stil. De plant verkleurde niet. En de groene vruchtjes die er al waren, die zijn nog rood geworden. Maar dit jaar geen handenvol zoete, heerlijke tomaatjes. Het zal wel een schimmel zijn geweest. Of iets anders dat plotseling opdook. Ik heb lang gehoopt dat het toch nog iets zou worden, maar nu heb ik ze maar opgeruimd. Een verloren tomatenjaar. Wel wat opbrengst, maar ook erg kaal en leeg.
Mijn tomatenjaar lijkt op deze Coronatijd. Zo is het leven vertelt de bijbel. Soms wordt je rijk gezegend, soms valt het tegen. En zo is het ook voor mij in deze tijd van afstand en isolatie. Het is kaal en leeg. Alleen de plantenbakken staan er nog, tot volgend jaar.
tomaten zijn milie van Nachtschade planten, net als aardappels.Je mag ze nooit ieder jaar op dezelfde plaats zetten.Wellicht is dit de oorzaak van de ziekte.