Toen ik een paar dagen geleden in mijn moestuin keek, zag ik dat de rabarber weer aan het groeien was. De lente komt er echt aan. Ik kan niet wachten tot de blaadjes weer verschijnen aan de bomen. Wat kan ik verlangen naar de zon die mijn huid verwarmt. Het is bijna lente! Dat zie je aan de vele krokusjes die in het gras staan te bloeien. Die bloembollen, wat zouden ze denken? Ik kan me voorstellen dat die bloembollen niet precies weten waar ze aan toe zijn. Eerst is het ijskoud. Een paar dagen later is het bijna dertig graden warmer, om daarna weer terug te zakken naar een waterkoude periode. Wanneer wordt het lente? Wanneer breekt het leven door?
Diezelfde wisselvalligheid ervaar ik rondom Corona. Dan gaan de cijfers de goede kant op en denk ik: ‘Yes, het leven breekt weer aan.’ Het is alsof de zon weer lekker gaat schijnen. Maar een paar dagen later lijkt het wel waterkoud en komt er geen einde aan deze pandemie. Ik word er moedeloos van. Wanneer wordt het lente? Wanneer breekt het leven door? Wanneer is een knuffel weer zonder gevaar en is het ook echt positief als je positief bent?
Over een paar weken is het Pasen. De kerk viert dan dat Jezus opstaat uit de dood. God zorgt dat er nieuw leven komt. Het is zijn cadeau voor deze wereld. Maar het is nog geen Pasen. We wachten nog tot het zover is. De zekerheid is dat het komt, zoals een krokus de voorbode is van de lente. Maar wat kan het lang duren voor het zover is. Net zoals het lang duurt voor het normale leven doorbreekt na Corona. Wachten duurt lang, maar het wordt lente en Pasen.
Wat zou het passen bij Pasen als de zon zou schijnen en we ervaren dat er leven is. Wat zou het mooi zijn als de terrassen open zouden zijn en wij elkaar daar kunnen ontmoeten. Dat is het leven zoals God het bedoelt heeft. Het is bijna lente en bijna Pasen.
Verschijnt ook in De Harderwijker Courant
