Deze week ging onze bijna vier jarige kleuter voor het eerst naar de basisschool. Een morgentje wennen op school. Hij had er wel zin in. Zeker ook omdat zijn (en ons) buurjongetje al op school zit. Al dagen telde onze zoon de dagen af. Zijn moeder zag
er wel tegenop. Hoe moet dat met zo’n klein jongetje op school? Kan hij dat wel? Dus gingen een gespannen moeder en een vrolijk jongetje naar school met het onvermijdelijke rugzakje. Daar aangekomen werd hij hartelijk verwelkomd door de juf en door zijn buurjongetje. Die had zijn stoeltje al klaargezet: ‘kom maar naast mij zitten hoor’. Daar zat hij in de kring. ‘Ga maar naar huis hoor, mama.’ Zo werd de bezorgde moeder weggestuurd. Kleuter wilde zelfstandig zijn. Het ging gelukkig heel goed. ’s Middags wilde hij weer en de dag erna ook. Hij kan niet wachten om de wijde wereld in te gaan. Vol trots kwamen moeder en kind uit school.
Zou God het ook lastig vinden als wij zelfstandig door het leven gaan? Ik denk dat God daar erg van kan genieten. Hij heeft ons zelf gemaakt. Als we hem maar niet wegsturen uit ons leven, maar telkens vol trots thuiskomen bij hem.
Soms hebben de ouders het moeilijker dan het kind. Loslaten is ook niet makkelijk. Gelukkig is God er overal bij. Hij zorgt voor de grote en de kleine
Het begin van de fase naar onafhankelijkheid met kleine stapjes. Een heel gezonde ontwikkeling die als het goed gaat ook zijn vruchten geeft.