Pasen

Dit jaar is Pasen anders. Ik mis de mensen in de kerk. Het hoogtepunt van het jaar, het gedenken van Christus’ dood en het vieren van de vrijheid, kan eigenlijk alleen als gemeenschap, als groep volgelingen van Jezus Christus. Elke keer in het evangelie zijn ze bij elkaar als Jezus verschijnt. En dat is niet voor niets. Ik heb de ander nodig om te geloven om bemoedigd te worden om te horen dat het echt zo is.

Nee, ik geloof nu niet in mijn eentje. Er is contact, er is veel ontmoeting op allerlei manieren. En toch voelt het kaal en leeg. Vanavond eet ik brood en wijn, maar we delen het niet met elkaar. Vanavond gedenken we Christus’ sterven, maar ik doe het alleen.

Morgen is het Stille Zaterdag. Dat is een dag die helemaal past bij deze tijd. De dag dat het helemaal stil is. Jezus ligt in het graf. Hij is gestorven al het kwaad met hem. Dan is het wachten tot God spreekt. Tot het woord opnieuw tot leven komt.

Wachten tot God spreekt en we weer aan elkaar gegeven worden. Dat is deze tijd. Ik kijk naar buiten en zie bomen vol witte bloesem. Een belofte dat God zal spreken.