We reden de straat uit en over de stoep kwam een hele troep aangewaggeld. Moeder voorop en daarachter kuikentjes. Ik denk dat ze net uit het ei waren gekropen en op weg waren naar hun eerste duik. Omdat ik achter het stuur zat, had ik ze niet zo goed gezien. Ik reed de auto achteruit om ze nog eens goed te bekijken. Dat was duidelijk niet naar de zin van de moederkloek. Ze keek boos naar ons en zette een paar stapjes naar voren. Vervolgens doken alle kuikentjes onder de vleugels. Er was niks meer te zien, dan een breed zittende moedereend. Als je goed keek, zag je tussen twee veren nog een klein stukje van een snaveltje van een kuiken. Moeder bleef ons dreigend aankijken: durf niet verder te komen. Toen we verder reden zag ik in de spiegel dat de kuikentjes weer frank en vrij verder waggelden, richting het leven in het water. Wat zullen ze nog een bescherming nodig hebben tegen ratten, snoeken en kraaien. En elke keer zal moedereend zich weer breed maken. Dat wil niet zeggen dat kwaad de kuikentjes niet kan bereiken. En toch zijn ze beschermd.
Veel mensen vertelden me de afgelopen tijd dat ze opnieuw ontdekt hadden hoe kwetsbaar wij mensen zijn. We lijken heel wat, maar tegelijkertijd kan er zomaar iets gebeuren dat ons leven of onze samenleving bedreigt. 2020 is een jaar waarin we dat heel duidelijk ervaren hebben. Wat zou het mooi zijn als er iets of iemand is bij wie we kunnen schuilen, zoals kuikentjes bij de moedereend. Hoe fijn is het als iemand zijn vleugels over je heen legt bij gevaar. In de bijbel komt dit beeld voor over Jezus. Hij vertelt dat hij net zo wil beschermen zoals een kip haar kuikens onder haar vleugels beschermt. Dat wil niet zeggen dat geen kwaad ons niet kan bereiken. Toch zijn we beschermd.
