Vorige week ging ik hardlopen. Ik woon aan de rand van Drielanden hoef alleen maar een tunneltje onderdoor en dan ben ik buiten de bebouwde kom. Dat is heerlijk lopen. Toen ik mijn rondje had gelopen liep ik terug door het tunneltje. Ik wandelde ondertussen, want ik wilde mijn energie sparen voor de halve marathon die op het programma stond. Drie mensen kwamen me tegemoet. Een in een rolstoel, een met een rollator en de derde liep zelfstandig. De vrouw met rollator begon te gillen onder het tunneltje en riep: ‘Hoor hoe het galmt.’ De vrouw die zelfstandig liep zei: ‘Stil nou, gedraag je!’ en de rolstoelbewoner keek het allemaal aan.
Ik hoorde het en riep terug: ‘Dat kan harder!’ en vervolgens gilde ik gezellig mee. De rollator-mevrouw verhoogde haar volume nog wat en samen maakten we flink lawaai en we moesten er flink om lachen. Dit lawaai verbroederde en met een grote lach liepen we verder. De zelfstandig lopende vrouw mompelde nog wat over onaangepast gedrag, wat mijn plezier alleen nog maar groter maakte. Dat moesten meer mensen doen, samen lawaai maken!
Komende zondag gaat het beleeftheater over lawaai, maar net zo goed over stilte. Je kan pas stil zijn als je van lawaai weet en omgekeerd. Het beleeftheater is vrij toegankelijk en begint op 16 maart om 20. 00 uur in De Regenboog.
