Vorige week kregen we bezoek. Er stond een lammetje voor onze deur. We deden open. Wat een schattig beestje. Dat bekkie met het neusje. Onze oudste peuter keek eerst van een afstandje toe. Zo’n dier is in de wei van de kinderboerderij toch wat liever dan als het plotseling aan je eigen teentjes staat te snuffelen. Maar ook hij was al snel verkocht door die prachtige witte vacht. Langzaam ging zijn handje erover heen. ‘Zacht he, papa’. En hij streelde het beginnende wol-vachtje van het witte diertje. Zo’n dier wil ik wel in huis als huisdier.
Ik snap wel dat eigenaren van schapen niet zo blij zijn met de oprukkende wolf in Nederland. Want wat is een lammetje kwetsbaar. De wolf met zijn muil vol tanden verscheurt zo’n beestje in een paar tellen. Het lijkt heel wat, zo’n lam. Hij kan al rondlopen en schattig zijn. Tegelijkertijd staat hij nog wat wankel op zijn pootjes en wordt hij bedreigd.
Jezus wordt in de bijbel vergeleken met een lam. Hij maakt zich net zo kwetsbaar als een lam. Hij wordt aangevallen door het kwaad. Die wolf maakt hem kapot. Tegelijkertijd blijft hij het lam dat aantrekkelijk is in al zijn overrompelende zachtheid. Wie wil Hem nou niet in zijn huis hebben wonen? Doe de deur maar open.
