De basisschool waar mijn kinderen op zitten heeft onlangs iets moois aangeschaft. Ze hebben een grote glijbaan geïnstalleerd vanaf de uitgang. Als je door de deur bent gegaan moet je normaal nog een trap aflopen, maar nu kan je dus ook voor de glijbaan kiezen. En dat doen natuurlijk alle kinderen. Er staan van tijd tot tijd lange rijen om naar beneden te roetsjen. In de pauzes stormen ze de trap op, om zo veel mogelijk keren te glijden. Je gaat ook lekker hard. Als je uit school komt en de glijbaan is vrij dan ben je heel snel beneden en kan je naar huis, de vrijheid tegemoet.
Het mooie van de glijbanen (het zijn er twee naast elkaar) is dat ze overdekt zijn. Dat zijn de leukste, want je zit dan echt even in het donker. Dat is erg verleidelijk, want ik heb al heel wat juffen en meesters en een enkele ouder van de glijbaan zien gaan. Je gaat een donkere tunnel in. Even zie je niks. Daarna kom je plotseling in het licht en met een vaartje schiet je zo het schoolplein op.
Het is de donkerste tijd van het jaar. Binnen is het gezellig, maar buiten guur en donker. Het leven lijkt soms op een donkere tunnel. Je weet niet waar je uitkomt en het gaat maar door. Soms heb je geen tijd om te bedenken wat je voelt of meemaakt. Je zakt maar verder en dieper. Je bent alleen maar in de duisternis. Hoe kom je eruit?
Gelukkig is het bijna Kerst. Op het dieptepunt van het donker duikt Jezus op. Hij is het licht dat schijnt in onze duisternis. We glijden naar het licht van Jezus’ komst naar deze wereld toe. God laat ons niet alleen in het duistere leven. Plotseling ben je in het licht en leef je in de vrijheid. Het is bijna Kerst.
