Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog zit de Duitse dominee Dietrich Bonhoeffer gevangen omdat hij betrokken was bij het verzet tegen Hitlers rijk. Vanuit de gevangenis schrijft hij brieven. Een van die brieven schrijft hij aan zijn pasgeboren neefje. Daarin omschrijft hij de impact die de oorlog heeft op zijn leven. Een zin treft mij als beschrijving van onze tijd.
“Wij zijn opgegroeid met de ervaring van onze ouders en grootouders, dat een mens zijn leven zelf kan en moet ontwerpen en uitbouwen, dat de mens zich een levensdoel kiest en al zijn krachten daarvoor in moet zetten en dat ook kan. Maar wij zijn tot de bevinding gekomen dat ze zelfs geen plan kunnen maken voor de komende dag.”
Dat herken ik. Hoe het gisteren was, is morgen weer anders. En dat blijkt ook iets te doen met de manier waarop ik in het leven sta. Ik moet maar leven met de dag en niet denken dat ik in staat ben om zelf iets op te bouwen of te realiseren. Ons leven is kwetsbaar, zo blijkt elke keer maar weer als de RIVM een update geeft. De kwetsbaarheid van een bloem, vertelt de bijbel. Even lijkt het heel wat, maar het is ook zo voorbij. Die kwetsbaarheid hoort bij het leven, ontdek ik in deze tijd.
