Plotseling zit ik veel thuis. Deze week waren er ’s avonds geen vergaderingen, geen bijeenkomsten. Soms had ik nog een digitaal overlegje, maar verder was er veel meer ruimte voor andere dingen. Het voelt onwerkelijk en raar. Het voelde ontheemd. De normale dagelijkse dingen als werk zijn als een jas die bepalen wie ik ben en hoe ik me voel. Nu ligt die bedekking plotseling op de grond en word ik bepaald bij wie ik ben. Allerlei vragen komen bij mij op:
Is mijn werk zo bepalend voor mijn welbevinden? Waarom ben ik onrustig als het gewone leven niet door kan gaan? Hoe bepalend is het voor mij dat ik vader ben? Wat doe ik eigenlijk met lege tijd?
De eerder in een blog genoemde Dietrich Bonhoeffer schreef vanuit de gevangenis in Nazi-Duitsland hier een prachtig gedicht over onder de titel Wie ben ik? In dit gedicht vraagt hij zich af wie hij is ten opzichte van wat mensen van hem vinden en verwachten en vooral of hij bepaald wordt door hoe hij over zichzelf oordeelt. Dan komt hij uit bij de gedachte vanuit psalm 139. Wij zijn, omdat God ons kent. Bonhoeffer schrijft:
Wie ben ik? Eenzaam vragen drijft de spot met mij
Wie ik ook ben, Gij kent mij
U behoor ik toe, o God!
