Afgelopen maandag was het weer tijd voor een bezoekje aan diergaarde Blijdorp. Zo’n abonnement is erg handig als ik eens een dag niet zoveel zin heb om onze twee-is-nee peuter bezig te houden. De dierentuin heeft genoeg vermaak. Al vonden de dieren het afgelopen maandag veel te grijs weer, denk ik. Ze zaten vooral in hun hokken en waren niet zo goed te zien. Behalve de ijsberen, maar die zijn altijd fanatiek bezig (ik denk dat die het hoogste salaris krijgen van alle dieren. Ze vermaken de mensen zo goed).
Gelukkig is er een binnenspeeltuin die bij de meeste kinderen favoriet is. En daar staat een grote glijbaan. Voor de veiligheid kan je er als tweejarige nog niet op. De treden zijn te hoog. Maar zeg dat niet tegen onze peuter. Hij moet en zal naar boven. Zijn broer van drie kan het toch ook. En ik maar aanmoedigen: ‘Ga maar, ik denk dat je het wel kan. Gewoon proberen. Dan kom je er wel.’ En me een klein duwtje onder zijn luier kwam hij boven. Trots gleed hij weer terug.
Zou God ook niet op die manier met ons bezig zijn? Hij ziet hoe wij proberen om vanuit de aarde contact met hem te maken. Hij roept naar ons. Toe maar, kom maar. Probeer het maar. Je kan het. En met een klein duwtje lukt het: naar boven gaan.
