Ik ben op bezoek bij een mevrouw die steeds meer in het verleden leeft. Ze woont op een gesloten afdeling van een verzorgingshuis. Nadat ik haar heb opgehaald in de huiskamer, zitten we samen in haar kamer. Af en toe zakt ze weg in een soort slaap en dan schrikt ze weer op en babbelen we wat. Ik vraag wat haar lievelingslied is en dat weet ze: “Grote God, wij loven u.” Ik zoek snel de tekst van het lied op en zet in: “Grote God, wij…”, en dan valt ze in en volgen haar woorden vanzelf. Met een bevende stem zingt ze zo de drie coupletten van het lied mee. En als ik even haper, omdat mijn beeldscherm uitvalt, heeft zij die herinnering niet nodig. Na dit lied wil ze het nog een keer zingen en nog een keer.
Ik hoor een zorgmedewerker op de gang lopen en wat doet ze? Ze zingt een paar regels mee en zegt tegen een ander dat ze het ontroerend vindt. Dat zal niet slaan op de muzikaliteit van ons gezang, maar wel op de intensiteit waarmee mevrouw meezingt: ogen dicht en af en toe een traan over haar wang. De bijbel zegt dat waar twee of drie mensen bij elkaar zijn in Jezus’ naam, hij erbij is. En zo was het precies. Los van alle dingen die we weten met ons verstand, zijn we verbonden omdat we samen geloven. Een gemeenschap in het verzorgingshuis.
Geweldig Pieter, wat een saamhorigheid. Het maakt niet uit in wat voor siruatie je bent.
Wat mooi om zo samen het geloof te beleven!
Ontroerend mooi!
Wat ontzettend mooi, Pieter! Ontroerend…. bedankt voor het delen!