Afgelopen zaterdag liep ik een halve marathon. Dat was twee jaar geleden dat ik voor het laatst de befaamde 21,1 kilometer liep. Ik was dus maar een beetje achteraan gaan staan. Dat geeft mij een goed gevoel. Dan haal ik soms nog wat mensen in. Deze loopwedstrijd ging vooral door het bos, maar wel over verharde paden. Men had mij gewaarschuwd: ‘Van kilometer 5 tot 8 is het klimmen.’ Dat was zeker het geval. Met kleine pasjes ging ik naar boven. Maar daarna ging het 6 kilometer langzaam naar beneden. Alsof het lopen vanzelf ging. Daarna nog zo’n 7 kilometer. Dat was doorbijten. Ik voelde de kramp opkomen in mijn kuiten. Maar ik wilde doorgaan. Toen het nog een kilometer was kreeg ik vleugels. Ik haalde nog twee mensen in en vloog over de finish. Ik had het gehaald.
Soms gaat mijn geloof ook met kleine pasjes. Het leven is zwaar en ik moet naar boven. Het kost me energie en inspanning om God te blijven zoeken. In andere tijden voel ik me gedragen en lijkt het contact met God vanzelf te gaan. Er zijn ook tijden dat het niet vanzelf en niet zwaar is. Het komt aan op discipline. Gewoon doorgaan. En die finish. Ik weet nog niet hoe dat zal zijn. Hoop het nog een poos niet mee te maken. Maar God stuurt vast zijn engelen om mij te dragen.
wat mooi beschreven, Pieter! Het leven is klimmen en dalen, heuvel op en heuvel af, soms moeizaam, soms op vleugels. En bij de finish mag je er op vertrouwen dat je door engelenvleugels gedragen wordt.. Dank je wel. Je blog is troostend en vol beloften!