De morgen begint niet op een normale manier. Ik zit aan tafel met onze twee kleuters. Op deze tijd zouden ze in normale tijden op school zitten, maar het zijn bijzondere tijden. De scholen zijn dicht en ik speel meester. Met de nadruk op het woord ‘speel’, want het blijkt ingewikkeld te zijn. Mijn motoriek is nooit verder gekomen dan die van een peuter en nu moet ik knutselen zoals ik nog nooit heb gedaan. Wat duurt een morgen lang als ik telkens weer iets nieuws moet verzinnen. En ik heb een vraag: zouden mijn kinderen op school ook zo moeilijk luisteren? Als ik zeg dat we een bepaalde activiteit gaan doen, zeggen ze bijna standaard: “Nee.” Hoe doen ze dat op school? Als ik na schooltijd mijn kinderen ophaal, ziet de juf er niet zo moe en afgepeigerd uit als ik na een ‘schooldag.’ En ik heb er maar twee en de juf bijna dertig. Leve de juf! En wat waren die scholen snel. Ze konden maar even geen les geven op de gewone manier en ze hadden al allerlei vormen gevonden om toch iets te doen en werden vooral de ouders geholpen om er toch iets van te maken. Leve de school!
Wat is de mens creatief en inventief. Juist in lastige omstandigheden komt de kracht van mensen naar boven. Wat is er een gemeenschapszin in ons landje dat in andere tijden nogal individualistisch is. Als gelovige zeg ik: wat heeft God de mens toch mooi gemaakt. Niet voor niets zegt de bijbel dat de mens naar Gods beeld is gemaakt. Daar zitten meerdere betekenissen in. In ieder geval betekent het dat mensen, als weerspiegeling van hun Schepper, in staat zijn tot vernieuwende ideeën. Daarnaast laat het ook zien dat mensen, net als God zelf, gericht zijn op samenleven met anderen.
Gelukkig gaan de scholen weer een beetje open. Leve de scholen.
